Exposición "Entre a razón e a pel"
texto multilingüe galego - español - english
galego
A imaxe do nobelo como xerme fundamental anuncia xa a orixe de calquera desenvolvemento posterior, preludia o comezo de toda vida. Recollido en si, esperta o noso desexo e invítanos a dar o primeiro paso. Sinais do corpo, desexos, emocións, pensamentos, ofrécense á ollada interior formando unha unidade inextricábel, a unidade do eu, que se expón e manifesta externamente. Así é como de fíos e nós imos, contra a intuición, do dentro ao fóra.
Buscamos, apaxamos, tenteamos na penumbra da nosa materialidade, paseamos do signo da vida oculto en nós á súa expresión e afloramento como signo visíbel. O noso límite expresivo é pois, unha saída á superficie: o rostro, que leva tras de si a maior das escuridades, non tanto o silencio como o non dito. Cada xesto acusa algo, unha parte mínima reveladora da nosa maneira de nos enfrontarmos ao mundo. Un a un, minúsculos acontecementos férennos e apuntálannos como alfinetes no infinito goteo de instantes do agora. E onde hai dor, hai tempo que pasa, identidade que se forxa.
Así como o limiar nos advirte da porta, o autorretrato é, finalmente, saída e solución, o espirse de todo conflito, un desvelo do enigma do nobelo, o enigma de todo principio. A dinámica do desexo é circular e coagulante. O comezo e a fin precísanse e confúndense, e ese xogo é para sempre.
Entre a razón e a pel, unha instalación efémera, de estrutura delicada e sutil, é unha metáfora inmediata no dobre sentido de translación ou transporte, e de remisión a outra realidade: a construción existencial do ser humano no seu modo de estar no mundo, de se coñecer e se expresar a si mesmo, así como de estabelecer relacións comunicativas cos outros.
español
Buscamos, palpamos, tanteamos en la penumbra de nuestra materialidad, paseamos del signo de vida oculto en nosotros a su expresión y afloramiento como signo visible. Nuestro límite expresivo es pues, una salida a superficie: el rostro, que lleva tras de sí la mayor de las oscuridades, no tanto el silencio cuanto lo no dicho. Cada gesto acusa algo, una parte mínima reveladora de nuestro modo de enfrentarnos al mundo. Uno a uno, minúsculos acontecimientos nos hieren y apuntalan como alfileres en el infinito goteo de instantes del ahora. Y donde hay dolor, hay tiempo que pasa, identidad que se forja.
Así como el umbral nos advierte de la puerta, el autorretrato es, finalmente, salida y solución, el desanudarse de todo conflicto, un desvelamiento del enigma del ovillo, el enigma de todo principio. La dinámica del deseo es circular y coagulante. El comienzo y el fin se necesitan y confunden, y ese juego es para siempre.
Entre la razón y la piel, una instalación efímera, de estructura delicada y sutil, es una metáfora inmediata en el doble sentido de traslación o transporte, y de remisión a otra realidad: la construcción existencial del ser humano en su modo de estar en el mundo, de conocerse y expresarse a sí mismo, así como de establecer relaciones comunicativas con los otros.
english
We search, touch, feel our way along in the shadows of our motherhood, we walk from the symbol of life hiding in our insight to its expression and emergence as a visible symbol. Our expressive limit is therefore, a way to the surface: the face hides behind it the deepest darkness, not so much its silence but the unsaid word. Every gesture shows something, a minimum revealing part of the way we face the world. One by one, tiny events hurt and prop up us as pins in the countless dripping of present moments. And where is pain, the time passes, the identity builds up.
The same way the threshold warns us about the door, the self-portrait is, finally, way out and solution, the undressing from any conflict, the unveiling of the yarn enigma, the enigma of any beginning. The dynamic of the desire is circular and coagulant The beginning and end are confused and in need of one another, an eternal game.